මිනිස්සු කියන්නේ තවත් එක සත්තු ජාතියක්, කැලේට වෙලා ඉන්න කාලේ මිනිස්සුන්ට ලොකු තරගයක් තිබුණ අනිත් සත්තුත් එක්ක, තමන්ට ජීවත් වෙන්න ඕනනම් අනිත් සත්තු එක්ක තරග කරලා දිනන්න ඕන, නැත්නම් අනිත් එවුන් මිනිසුන්ව මරනවා. අලි කොටි වලස්සු වගේ සත්තුන්ට මිනිහට වඩා ලොකු ශක්තියක් තිබුණ, තාමත් තියෙනවා. එත් කොහොමද ඔච්චර භයානක සත්තු එක්ක තරග කරලා මිනිහ ඉතුරුවෙලා ඉන්නේ.
අනිත් සතුන් එක්ක සංසන්දනය කරල බැලුවම මිනිහට පොඩි වාසි ටිකක් තිබුණ. පිට කොන්ද කෙලින් පිහිටීම, අතේ මහපට ඇඟිල්ල වෙනම පිහිටීම වගේ දේවල්. ඒවා පොඩ් වගේ පෙනුනට අනිත් සතුන්ට නැති ඉතාමත් වටිනා ගුණාංග. මිනිහගේ අතේ ඇඟිලි වල වෙනස නිසා දණ්ඩක් තදින් අල්ලා ගැනීම වගේ දේවල් ඉතාමත් හොදින් කරන්න පුළුවන් උනා. ඉතිං අවරුදු දහස් ගානක් යනකොට කැලේ තියෙන දණ්ඩක් උල් කරලා අතින් හොදට අල්ලාගෙන ඕන සතෙකුට වැඩේ දෙන්න පුළුවන් ගානට මිනිහ දියුණු උනා. ඔහොම ඔහොම ශ්‍රම උපකරණ දියුණු උනා, එත් එක්කම මොලයේ තියෙන ස්නායු ටිකක් ඉතාමත් සීග්‍රයෙන් දියුණු වෙන්න ගත්ත. ටික ටික දියුණු වෙලා , දුන්න , හෙල්ලය , තුවක්කුව , පරමාණු බෝම්බය , ජීව විද්‍යාත්මක අවි වගේ ඉතාමත් දරුණු ගනයේ යුද උපකරණ නිපදවන්න ගත්තා. දැන් ඒක කොච්චර දරුණු වෙලාද කියනවනම් කැලේ ඉන්න සත්තු ආරක්ෂා කරගන්න වෙනම නීති ,සංවිදාන හදන්න සිද්දවෙලා
ඔය ඔක්කොටම අමතරව මිනිහට තිබුණ උපතින්ම ලැබුණු දේවල් ටිකක්, ඔය මුරණ්ඩු , මල පනින ගතිය වගේ දේවල් ගොඩක් උපකාරී උනා ඒ කලේ ජිවත් වෙන්න. මොකක් හරි දේකට ඉක්මනට ප්‍රතිචාර දක්වන්න ඕන නැත්නම් වැඩේ කෙල වෙනවා.ඉතිං මිනිස් දරුවෙක් ඉපදෙන කොටම ඔය ගති ඔක්කොම එක්ක තමයි ඉපදෙන්නේ, කියන දෙයක් අහන්නේ නෑ, හරිම මුරන්ඩුයි , මල පනිනවා.
අපි උගන්නනවා කියල කරන්නේ දැනට තියෙන ක්‍රමයට ඔය සතාව හුරු කරවන එකට. එතකොට ඒක හරිම අමාරු වැඩක්, සතෙක් විදියට ඉපදෙන මිනිස් දරුවා අපිට ඕන විදියට හදාගන්න එක සරල නෑ. ඉතිං අපි පොඩි උන්ට කොච්චර බලෙන් , තරවටු කරලා ,ගහල උගන්නන හැදුවත් එච්චර සාර්ථක වෙන්නේ නෑ. අන්තිමට වෙන්නේ අපිට මල පනින එක විතරයි. සාමාන්‍යයෙන් අපි හිතන්නේ අපිට තේරෙන දේවල් අනිත් මිනිස්සුන්ටත් ඒ වගේම තේරෙන්න ඕන කියල, එකම අදාල වෙනවා පොඩි උන්ට උගන්නන්න ගියාම.
එක විදියකට ගත්තම මේක හෙනම චාටර් වැඩක්, ස්භාවිකව ඉපදෙන සතා අපිට ඕන විදියට හදනවා, හැබැයි එහෙම නොකර බෑ ඉතිහාසය පවතින්නේ ගොඩක් කාලයක් තිස්සේ එහෙම කරපු නිසා. හැබැයි මිනිස්සු පටලවා ගන්න තැනක් තියෙනවා, ඒක තමයි උගන්නනවා කියන්නේ තරග කරන්න පුරුදු කරණ එකට කියල. මොකද මේ ක්‍රමය ඇතුලේ ලොකු උනාම යන්තම් ජිවත් වෙන්න පුළුවන් තරග කරොත් විතරක් නිසා. එත් පොඩි කාලෙම තරගයට පුරුදු කරාම වෙන්නේ ඉගන ගන්න ලෝකය පටු වෙන එක, මොකද ගොඩක් පුළුල් උනාම තරග කරන්න අමාරු වෙනවා. ඉතිං තරග කරන්නනම් මොකක් හරි එක විෂයක් තෝරාගන්න වෙනවා. අනිත් එක තමා මේ ඉන්නේ සතෙක් කියල තෙරුන් ගන්නේ නැති එක. ඒක තේරුම් නොගෙන පොඩි ඒකට වධ දෙනවා.
මෙහෙම උගන්වන එක අමාරු වැඩක්නි, ඒක නිසා පොඩි මොලයට හරිම බරක් දැනෙනවා, ඒක ඉගෙන ගන්න කෙනාටත්, උගන්නන කෙනාටත් දෙන්නටම පොදුයි. මාස තුනකට වරක් නිවාඩු දෙන්නේ ඒක නිසා කියල මම අහල තියෙනවා. මේක අද ඊයේ දෙයක් නෙවෙයි, ජාතක කථාවක් කියෙව්වත් එකේ තියෙනවා නිවාඩු කාලයක්. ඉතිං ඔය නිවාඩු කලේ ෆුල් ආතල් එකේ ඉන්න ඕන, ගුරුවරු , ළමයි දෙගොල්ලොම. පොඩ්ඩක් සෙල්ලම් කරලා, යාලුවෝ එක්ක වලියක් දාගෙන, ගහක ගලක නැගල, වතුරක බැහැල නාල. එතකොට තමයි ඔය ඔලුවේ බර සැහැල්ලු වෙන්නේ. එතකොට ආතල් ගන්න වෙන වෙන දේවල් හොයාගන්න ඕන වෙන්නේ නෑ. අපි මොකද කරන්නේ, නිවාඩු මාසෙත් අල්ලලා දානවා පන්තියකට. ඊට පස්සේ මේකට ආතල් ගන්න වෙන වෙන දේවල් ඕන වෙනවා ( ඒවා එක එක ළමයට වෙනස්, මොනවද කියලා හොයාගන්න ඕන). නිවාඩු කාලේ උගන්නන මහන්සි වෙන එකෙන් වෙන්නේ හානියක් මිසක් වාසියක් නෙවෙයි. අඩුම ගානේ අවරුදු 12 -15ක් වත් යනකම් තරගය අමතක කරලා ඉන්න පුලුවන්නම්....
වෙනම කථාවක් : වෙනම පාරක්
මුලින් මුලින් වැඩේ හරියට සෙට් වෙන්නෙම නෑ. ඒත් ටික කාලයක් යනකොට අපිට නිකන්ම තේරෙන්න ගන්නවා උපතින් ලැබුණු දේවල් වලට වඩා යමක් මිනිස්සු හදල තියෙන්නේ කියලා. ඉතිං දැන් අපිට මල පනින එකෙන් අත පය ගොඩක් හයියට තියෙන එකෙන් වැඩක් නෑ. ඔය මනස දියුණු කරගන්න කියන්නේ ඒකට, මොලෙන් දෙන්න පුළුවන් ඕනෑම ගේමක් අද කාලේ. මනස දියුණු කරගන්න කියන එක අපිට තාම බැරි උනාට ගොඩක් පරණයි. බුදු හාමුදුරුවොත් කියල තියෙන්නේ මල පනිනවා කියන්නේ "වෙන කෙනෙක් මැරියන් කියල අපි වස බොනවා වගේ වැඩක් කියලා".
ඔය අපේ රටේ සමහර නායකයෝ දිහා බැලුවමත් ඒක හොදට තේරෙනවා. කොච්චර කථා කිව්වද සමහර නායකයන්ට , නොකිව්වේ මොනවද, සත පහකට මායම් කරාද ? ඒවගේ ප්‍රථිපල දැන් තියෙන්නේ ඔය උපරිමයෙන්ම. තමන්ට ඕන දේ කරගෙන ඉන්නේ අපුරුවට. ඔය කියපු කථාවලට උත්තර දෙන්න ගියානම්......
No comments:
Post a Comment